Het project The Walk for Homeopathy, met de bedoeling homeopathie eens op een positieve manier onder de aandacht te brengen, werd kort daarna geconfronteerd met een nieuw KB dat de facto ‘homeopaat’ als beroep afschafte. Het raakte daarmee de professionele homeopaat in zijn essentie, zijn wezen.
De docu-roman ‘Zonder Verhaal’ beoogt onder meer een inzage in de ‘kunst’ van de homeopathie: er wordt immers altijd in één adem gezegd: ‘homeopathie is kunst en wetenschap’. Het publieke discours concentreert zich uitsluitend op het laatste, de homeopaat die niet kan ophouden homeopaat te zijn, maakt in dit boek duidelijk waarom.

Een informatieve, onderhoudende, filosofische wandeling door een wondere wereld waar u geen idee van had.

Lees hier een introductie op Zonder Verhaal (pdf).

Lees hier een uittreksel (pagina 123)

Wie is die homeopaat, die voor dergelijke bijna onmogelijke methode gekozen heeft? Is het dan niet per definitie een zonderling?
Als verzachtende omstandigheid kan ik aanbrengen dat de homeopaten niet wisten waar ze aan begonnen toen ze zich voor een opleiding inschreven.
Ik ook niet.
Ik behoorde tot de niet-homeopaten van deze wereld en had er dus geen idee van wat homeopaten doen. Ik had – zoals iedereen – een foutief idee. Het is mij in het eerste jaar duidelijk geworden wat het vak werkelijk inhield en ik was geïntrigeerd.
En ik pleit schuldig: ik heb honderden mensen opgeleid in de homeopathie. Niet zonder ze te verwittigen dat ze aan een levenslange studie begonnen, die een blijvende inzet vergde. Niet zonder te waarschuwen voor de gevaren met de kreet: ‘homeopathie is besmettelijk, chronisch en ongeneeslijk’. Wie toch het eerste jaar aanvatte, was al half in de val, liep grote risico’s. Want eenmaal door de microbe gebeten kan het slachtoffer geen weerstand meer bieden, alle spot en hoon ten spijt.

Dat doet mij denken aan het boek ‘Mesmerised’ van Michelle Shine, en al slaat de titel ergens anders op, misschien is dat nog de beste omschrijving: een homeopaat is een gehypnotiseerde, iemand onder de betovering van de homeopathie, iemand die niet aan haar verlokkingen heeft kunnen weerstaan. De titel van mijn eerste Engelstalig boek ‘The Charm of Homeopathy’, is onvertaalbaar is maar drukt precies uit wat ik bedoel.
Er zijn allerlei soorten homeopaten en er worden allerlei versies van de homeopathie beoefend. Wat men graag de ‘klassieke’ of ‘unitaire homeopathie’ noemt, heeft gelijksoortige beoefenaars.
Waar zijn die sukkelaars dan door besmet?
Wat heeft hen in de greep?
Wat is er mis met hen?
Noem het een roeping. Homeopathie is uitermate fascinerend. Het is een nooit eindigende zoektocht naar de essentie van ziekte en gezondheid, en meteen dus naar één van de meest essentiële thema’s in een mensenleven. Gezondheid impliceert lichaam en geest. Met andere woorden, homeopathie gaat over de grote levensvragen: wie ben jij? Wat maakt je uniek? Daartoe moet je het algemene van het individuele kunnen onderscheiden, je moet allebei kennen en dat op zowel lichamelijk als geestelijk vlak.
Van een kunstenaar vraagt men zich niet af waardoor hij gebeten is. Men gaat ervan uit dat hij begeesterd, bezeten, en in ieder geval monomaan is. Een beetje artiest is dag en nacht met kunst bezig, hij ademt, denkt, spreekt en leeft kunst.
Dat is met homeopaten niet anders.
Men verwacht het niet bij deze mensen. Het is zelfs een goed bewaard geheim, dat homeopathie geen betrekking is, geen beroep maar een roeping, iets dat je hele leven en denken doordrenkt. En dat de homeopaten vinden dat dat de moeite waard is.
Zo wordt het misschien een beetje begrijpelijker dat een dame op leeftijd voor de homeopathie op stap gaat en niet naar Santiago de Compostella zoals iedereen.